Σε μια χώρα που επενδύει σε καινοτομία, σύγχρονα μηχανήματα και ψηφιακές λύσεις, υπάρχει μια λεπτομέρεια που όλοι κάνουν ότι δεν βλέπουν. Ξεχνά ότι χωρίς επαρκές προσωπικό όλα αυτά παραμένουν ένα κέλυφος. Οι νοσηλευτές, που αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» της φροντίδας, εξαφανίζονται. Κυριολεκτικά. Και χωρίς αυτούς όλα τα μεγάλα σχέδια για το ΕΣΥ μένουν… κενές υποσχέσεις.
Το επάγγελμα έχει χάσει κάθε ελκυστικότητα. Απόδειξη; Εμπειροι νοσηλευτές παραιτούνται, απόφοιτοι το απορρίπτουν και η χώρα εξωθεί επιστήμονες στο εξωτερικό για να βρουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μισθούς που ξεπερνούν, κατά πολύ, τα όρια της επιβίωσης. Στην Κύπρο, το Βέλγιο, τις ΗΠΑ – παντού υπάρχει ζήτηση για τους ανθρώπους που εδώ θεωρούνται «πολυτέλεια».
Κι αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά, αρκούν τα δεδομένα. Το 2025 καλύφθηκε μόλις το 75% των θέσεων στα πανεπιστημιακά τμήματα Νοσηλευτικής. Μέσα σε ένα μόλις έτος έβγαλαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή περί τους 250 επιστήμονες του συγκεκριμένου πεδίου. Περιττό να αναφερθεί ότι προορισμός ήταν κάποια χώρα του εξωτερικού – εκεί όπου η γνώση, η προθυμία και η εργασία αξιολογούνται και αποζημιώνονται. Εκεί όπου υπάρχουν προοπτικές εξέλιξης και αναγνώρισης.
Μοιραία στο δημόσιο σύστημα εντός των συνόρων οι ελλείψεις ξεπερνούν τις 15.000. Η αναλογία νοσηλευτών στην Ελλάδα είναι μόλις 4 ανά 1.000 κατοίκους, η χειρότερη στον ΟΟΣΑ, ενώ ο μέσος όρος είναι 8. Κάπως έτσι, κάθε νοσοκομείο γίνεται πεδίο πίεσης, με εργαζόμενους να δοκιμάζονται καθημερινά κάτω από το βάρος των βαρδιών, των νυχτερινών και των ευθυνών που ξεπερνούν τις ανθρώπινες αντοχές.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Για παράδειγμα, η Γερμανία και η Μάλτα που βλέπουν ότι η γήρανση του πληθυσμού και η αυξανόμενη ζήτηση φροντίδας δημιουργούν νέα δεδομένα, τρέχουν τα τελευταία χρόνια προγράμματα εισαγωγής νοσηλευτών από άλλες χώρες.
Το εγχείρημα δεν είναι πάντα πετυχημένο. Πολλοί νεοφερμένοι εγκατέλειψαν λόγω γλώσσας, συνθηκών ή ασυμβατότητας του ρόλου – άλλοι, πάλι, στέριωσαν. Οι ανάγκες όμως αυξάνονται τόσο γρήγορα που ακόμη και οι βασικές «προμηθεύτριες» χώρες, όπως είναι οι Φιλιππίνες και η Ινδία, σύντομα δεν θα είναι σε θέση να «εξάγουν».
Παρά ταύτα, η ελληνική πολιτεία φαίνεται να συνεχίζει να επενδύει σε σχέδια, αγνοώντας το πιο βασικό στοιχείο: χωρίς ανθρώπους, η τεχνολογία, τα σύγχρονα χειρουργεία και οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας… είναι όλα άχρηστα. Οσο οι μισθοί παραμένουν εξευτελιστικοί, το κυκλικό ωράριο βάναυσο, οι υποχρεώσεις εντατικές, οι νέοι απόφοιτοι θα σπεύδουν να γλιτώσουν από ένα σύστημα που τους «καίει».
Αν λοιπόν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά για αναβάθμιση του ΕΣΥ, πρέπει να ξεκινήσουμε από τους ανθρώπους του. Γιατί το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν αντέχει το σύστημα. Είναι, πρωτίστως, αν αντέχουν εκείνοι που το κρατούν όρθιο.
Αναδημοσίευση από: ethnos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου