Αισθανόμαστε να αυτοτιμωρούμαστε στις βάρδιες της Παθολογικής, λέμε πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλος αυτός ο όγκος δουλειάς, είναι μεγάλος ο φόρτος εργασίας! ! Είναι στιγμές που σταματάει το μυαλό και όλα γίνονται μηχανικά, αφου σαν μηχανές και άψυχα ρομπότ δουλεύουμε να προλάβουμε το χρόνο, γιατί αυτός μας κυνηγάει συνεχώς.
Θα μας πειτε ήταν επιλογή σας να γίνεται νοσηλεύτριες, όμως δεν φανταστήκαμε ποτέ πως θα είμαστε νοσηλεύτριες με ικανότητες γραμματέα, τραυματιοφορέα, ασφάλειας νοσοκομείου, καθαρίστριας. γιατρού και ότι άλλο προκύψει. .....
Και ότι αυτό θα με ακολουθεί για τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής μας. .?
Δε μπορούμε να βλέπουμε συναδέλφους να δακρύζουν στο τέλος της βάρδιας απο τη πίεση της δουλειάς, να προσπαθούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες και να αναγκάζονται να καλύψουν την ανυπαρξία άλλων συναδέλφων και όλα να τα δέχονται χωρίς να μιλάνε σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό. !!!
Η εργασία μας είναι η μισή ζωή μας πρέπει να είναι ποιοτική και φυσιολογική και όχι σα να δουλεύουμε σε εργοστάσιο !!!!
Ότι έχουμε τόσους θετικούς, άλλοι 2 συνοδοί σήμερα, η διασπορά στο τμήμα είναι ξεκάθαρο ότι είναι μεγάλου βαθμού, οι συνοδοί συνεχίζουν να περνάνε ελεύθερα την είσοδο και εμείς χωρίς αντίδραση παθητικά συνεχίζουμε να εργαζόμαστε για το καλο του τμήματος, μας ξεπερνάει!!!
Το χουμε ξαναπει.......... Υπαρχει πρωτόκολλο γιατι ανησυχούμε;
Υπαρχει μεγαλη διασπορά, φωνάζαμε απο πριν αλλα δεν μας υπολογίζει κανένας.
Δεν ακουγόμαστε πουθενα. Ειμαστε εκει μονο για τις βάρδιες.
Πρέπει να πεθάνουμε; Ανευθυνότητα μεγαλη
Που είναι η Διοίκηση να λάβει τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να μην συνεχιστεί αυτό?
Η αδιαφορία στο μεγαλείο της.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου