Στην πράξη, η κυβερνητική
στρατηγική για τη διαχείριση της πανδημίας απέτυχε. Έφερε το μεγαλύτερο σε
διάρκεια lockdown στη χώρα μας σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, και παρόλα
αυτά είμασταν δεύτεροι σε ημερήσιους θανάτους ανά αναλογία πληθυσμού μετά την
Βουλγαρία, με πολύ υψηλό αριθμό κρουσμάτων, έχοντας «πληρώσει» όμως και ένα
πολύ μεγάλο τίμημα και κόστος στην πραγματική οικονομία. Τώρα, υπάρχει μια
τεράστια κόπωση, και είναι λογικό να πάμε σε ένα μοντέλο ανοίγματος με βάση
όμως τα επιδημιολογικά δεδομένα και όχι με βάση το εκτιμώμενο πολιτικό κόστος ή
τις δημοσκοπήσεις.
Ο στόχος και το ζητούμενο θα πρέπει να είναι να μην
γυρίσουμε πίσω και να μην κάνουμε μόνο βραχυπρόθεσμους σχεδιασμούς. Πάλι
παρατηρούμε ότι έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, τα σχολεία ανοίγουν
ουσιαστικά με τον ίδιο τρόπο ενώ και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η κατάσταση
παραμένει το ίδιο προβληματική, αφού τον Αύγουστο περιμέναμε 300 λεωφορεία,
ήρθαν τον Απρίλιο μόλις 40, και αυτά που ήρθαν δεν έχουν καν παράθυρα.
Παράλληλα, στην εργασία εξακολουθούν να μην υπάρχουν αποτελεσματικοί μέθοδοι
ελέγχου ώστε να μπορούμε να περιορίσουμε τη διασπορά των κρουσμάτων και εκεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου