Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τη νέα συμφωνία.
Αναμενόμενες οι περικοπές στις συντάξεις, στο αφορολόγητο και σε διάφορα κοινωνικά επιδόματα.
Αναμενόμενα και όσα φαίνεται να έχουν συμφωνηθεί για τις εργασιακές σχέσεις και βέβαια οι όποιες βελτιώσεις θα μπορούσαν να υπάρξουν, κυρίως στο θέμα της επαναφοράς διατάξεων που αφορούν στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, παραπέμπονται για την περίοδο μετά τη λήξη του προγράμματος, δηλαδή μετά το καλοκαίρι του 2018.
Όσοι καλλιέργησαν ελπίδες για περιορισμένες περικοπές στις συντάξεις, διαψεύδονται από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Γιατί το 18% είναι μεγάλη μείωση και φαίνεται να αφορά πάνω 400.000 περίπου συνταξιούχους.
Γιατί, από την άλλη πλευρά, οι απώλειες θα είναι αισθητές για πάνω από 1 εκατ. συνταξιούχους.
Αν υπάρχει ένα στοιχείο νέο σε σχέση με τις περικοπές, είναι ότι δεν αφορούν μεσαίες και υψηλές συντάξεις μόνο, αλλά και χαμηλές που κινούνται σε επίπεδα κάτω από τον μέσο όρο.
Ακόμα και συνταξιούχοι των 600 ή 700 ευρώ μπορεί να έχουν μειώσεις που θα φθάσουν ή και θα ξεπεράσουν τα 100 ευρώ τον μήνα.
Έρχεται στη συνέχεια και η μεγάλη μείωση από 1/1/2020 στο αφορολόγητο μισθωτών και συνταξιούχων, με σημαντική επιβάρυνση όσων έχουν μηνιαίο εισόδημα άνω των 480 ευρώ.
Μετά από όλα αυτά που αναμένεται να ψηφιστούν εντός των επόμενων ημερών από τη Βουλή, θέλουμε να πιστεύουμε ότι ολοκληρώνεται η δέσμη των επώδυνων μέτρων και του τρίτου μνημονίου.
Μπορούμε λοιπόν να δούμε τώρα τι αφήνει πίσω του και πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα τα αμέσως επόμενα χρόνια ειδικά στο ασφαλιστικό.
Το βασικό αποτέλεσμα από την πλήρη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, θα είναι ένα χαμηλότερο επίπεδο συντάξεων κατά περίπου 20%.
Οι κυριότερες από τις ρυθμίσεις που οδηγούν στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι η κατάργηση του ΕΚΑΣ σε 385 χιλιάδες συνταξιούχους, η μείωση των επικουρικών συντάξεων μέχρι 50% για 245 χιλιάδες συνταξιούχους και επιπλέον μείωση από 1/1/2019 μέχρι 18%, ο νέος τρόπος υπολογισμού και επανυπολογισμού των συντάξεων σύμφωνα με το νόμο 4387/2016 με κατάργηση ή σημαντική μείωση της προσωπικής διαφοράς, η σημαντική μείωση των συντάξεων χηρείας και αναπηρίας κατά 30% περίπου κ.λπ.
Ωστόσο, το επίπεδο των μελλοντικών συντάξεων δεν θα παραμείνει σε ποσοστά μόνο 20% χαμηλότερα των σημερινών. Οι οποίες βεβαίως σημερινές συντάξεις έχουν υποστεί και τις σημαντικές μειώσεις των προηγούμενων ετών.
Ο λόγος είναι προφανής, γιατί οδηγούμαστε σε ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο.
Με τις χαμηλές αποδοχές οι οποίες καταβάλλονται στους εργαζόμενους, με χαμηλές εισφορές που καταβάλλονται από το 70% τουλάχιστον των ελεύθερων επαγγελματιών, με μεγάλα διαστήματα ανεργίας και ανασφάλιστης εργασίας, οι νέες συντάξεις θα είναι ακόμη χαμηλότερες.
Η αλήθεια είναι ότι με όλα του τα προβλήματα το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό, αποτέλεσε για πολλά χρόνια μια ισχυρή ασπίδα προστασίας των ατόμων της τρίτης ηλικίας κυρίως, από τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση. Για πολλά χρόνια η εξασφάλιση κατά έμμεσο ή άμεσο τρόπο ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για τους συνταξιούχους, συνεχώς βελτιούμενου, έδωσε τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Παράλληλα και ιδιαίτερα τα χρόνια της κρίσης, ακόμη και με μειωμένες συντάξεις, στηρίχτηκαν οικογένειες με παιδιά άνεργα και πολλές φορές με μοναδικό εισόδημα μια σύνταξη.
Σε μια χώρα χωρίς δομές και θεσμούς προστασίας από τη φτώχεια , με επιδόματα ανεργίας για ένα το πολύ χρόνο, με την ίδια την ανεργία σε δραματικά επίπεδα, με τις συντάξεις αντιμετωπίστηκαν προβλήματα διαβίωσης.
Υπήρχε φυσικά η ανάγκη εξορθολογισμού, κατάργησης προνομίων, περιστολής δαπανών, αποτελεσματικής διαχείρισης των πόρων κ.λπ.
Όμως δεν είναι προνόμιο η διασφάλιση ενός επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους ηλικιωμένους, τα άτομα με αναπηρία, τα μέλη της οικογένειας σε περίπτωση θανάτου του εργαζόμενου ή του συνταξιούχου.
Και αυτό που συμβαίνει σήμερα μετά και τις νέες περικοπές και τους περιορισμούς, είναι ότι έχουμε δυστυχώς περάσει στο άλλο άκρο.
Γιατί είναι ακραία κατάσταση να μετατρέπονται οι συντάξεις σε βοηθήματα, όταν πολύ περισσότερο είμαστε από τις χώρες με τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές.
Μια από τις βασικές αιτίες πλέον του ασφαλιστικού προβλήματος, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, είναι η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας, η υψηλή ανεργία, η μείωση των εισοδημάτων, η απουσία επενδύσεων.
Μια άλλη αιτία όμως καθοριστικής σημασίας για την πορεία του ασφαλιστικού συστήματος, με παραπέρα επιδείνωση του προβλήματος, μπορεί να είναι η απαξίωσή του. Η πλήρης απουσία εμπιστοσύνης, ακόμα και αμφισβήτησης της αναγκαιότητας ύπαρξής του, οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια και επιλογές, που θα πληρώσουν όχι μόνο οι σημερινές αλλά και οι επόμενες γενιές.
Γράφει στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ ο Γιώργος Κουτρουμάνης, πρώην Υπουργός Εργασίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου