Κριτική σε τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ασκεί ο πρώην διοικητής του Νοσοκομείου του Ρίου Θεόδωρος Πισιμίσης, με ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Υπενθυμίζεται, ότι ο κ. Πισιμίσης αναγκάστηκε σε παραίτηση από την ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και πως η θέση του διοικητή δεν έχει ακόμη αναπληρωθεί.
Γράφει λοιπόν, ο κ. Πισσιμίσης:
« Περί εκλογών και άλλα
τινά
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Εγώ έφταιγα που διέσπασα το κόμμα και
καταποντίστηκαν οι φυτευτοί από την κομματική νομεγκλατούρα υποψήφιοι του
Συριζα στις εκλογές εκπροσώπων στο ΔΣ του ΠΓΝΠ.
Στον Άγιο Ανδρέα όμως τι έγινε ρε συντρόφια? Στις 13
έδρες του ΔΣ του εκεί Σωματείου δεν πήραν οι συνδικαλιστές του Σύριζα ΟΥΤΕ
ΜΙΑ!!! Εκεί «τις πταίει» που θάλεγε και ο Τρικούπης? Εγώ? Εκεί έχουν «σκληρά»
στελέχη της ομαδούλας και το ίδιο συντονιστικό με το ΠΓΝΠ. Είχαν δε πέσει επάνω
καταπάνω για να κάνουν αξιοπρεπή παρουσία. Εις μάτην.
Υπάρχει ιστορικό
προηγούμενο, σε πανελλήνιο επίπεδο, παράταξης που πρόσκειται στο κυβερνόν κόμμα
να μην πάρει ούτε μία έδρα? Τι κατάντια!!!
Είδατε καμία παραίτηση
στελεχών του κόμματος σε ένδειξη ευαισθησίας? Τίποτα. Πάντα κάποιοι άλλοι
φταίνε για τις αποτυχίες τους. Είδατε κάποια Διοίκηση εντός ή εκτός Νοσοκομείου
να συγκινείται? Είδατε κάποιο κομματικό στέλεχος να οδύρεται για τις
αλλεπάλληλες αποτυχίες? Μάθατε για κάποια κομματική διαδικασία απόδοσης
ευθυνών? Είδατε κάποια αυτοκριτική στάση, που στην τελική θα τους τιμούσε?
Τίποτα. Άκρα του τάφου σιωπή.
Εκτός και αν το ηρωικό
6% που έπιασαν στον Αγ. Ανδρέα είναι ο απώτερος σκοπός τους. Να επαναφέρουν την
αριστερά, που πήγε πρόσφατα να σηκώσει κεφάλι, στα επίπεδα του 4%. Μπορεί και
να βολεύει μερικούς. Ξέρω εγώ?
Ταυτόχρονα εφευρίσκουν
φανταστικούς αντιπάλους. Ανεμόμυλους. Και τους αντιμετωπίζουν με ένα ανύπαρκτο
μεγαλείο. Ας διαβάσουν λίγο Θερβάντες. Δονκιχωτισμός λέγεται η ασθένεια αυτή
στη λογοτεχνία.
Σχιζοφρένεια με τάσεις
μεγαλείου λέγεται στην ψυχιατρική (άνθρωποι από το πουθενά, που τους ξεπέταξε
π.χ. μια κομματική μήτρα, και παρουσιάζουν παραληρητικές ιδέες διογκωμένης
προσωπικής αξίας, δύναμης, γνώσης, ταυτότητας ή ειδικής σχέσης με μια θεότητα,
διασημότητα, ή υπουργό θα προσέθετα εγώ. Σας θυμίζει τίποτα? Δεν είναι λίγο μια
ζωή να είσαι ανύπαρκτος και κάποια στιγμή να έχεις κολλητό Τον Υπουργό!!!...
Λέμε τώρα)
Θα πρέπει όμως οι
σοβαροί να αποδεχθούν ότι ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο. Και θα πρέπει επίσης
να καταλάβουν και στα υψηλότερα κλιμάκια ότι, οτιδήποτε και αν κάνει στο
μακρο-επίπεδο η Κυβέρνηση, η καθημερινότητα των ατόμων στον εργασιακό χώρο
είναι πολύ σημαντική. Δε μπορεί ο εργαζόμενος να ανεχθεί το φασισμό των
κομματικών γκαουλάϊτερ του όποιου χρώματος. «Η κόλαση είναι ο διπλανός» έλεγε ο
μακαρίτης ο Ζ.Π. Σαρτρ.
Ο κόσμος δεν επικροτεί
τα «χαμανδράκια» σε κανένα χώρο και σε κανένα επίπεδο. Οι «βεζυρόμαγκες» όλων
των χρωμάτων δεν μετρούν πια. Ο κόσμος τους ξεπέρασε.
Επίσης θα πρέπει να
καταλάβουν ότι ο κόσμος ψηφίζει πλέον έντιμους ανθρώπους και όχι αχυρανθρώπους.
Δείτε τις εκλογές του ΠΓΝΠ. Ανεξάρτητοι υποψήφιοι σάρωσαν επειδή οι εργαζόμενοι
τους αναγνώρισαν εντιμότητα, ήθος και αξιοσύνη.
Το αποτέλεσμα του Αγ.
Ανδρέα είναι αντίστοιχο με το ποσοστό του Πασόκ σε εθνικό επίπεδο. Η
προσκείμενη σε αυτό παράταξη πήρε την απόλυτη πλειοψηφία. ‘Αρα δεν κέρδισε το
Πασοκ. Κέρδισαν οι άνθρωποι. Γιατί? Διότι μπορεί να μη συμφωνούν με την
πολιτική τους τοποθέτηση, αλλά αυτοί που τους ψήφισαν φαίνεται ότι τους
αναγνωρίζουν εντιμότητα και ικανότητα.
Προσέξτε! Όλοι όσοι
τιμήθηκαν στα δύο νοσοκομεία με την ψήφο των εργαζομένων δεν έχουν κλέψει, δεν
έχουν καταχραστεί, δεν έχουν προδώσει τους συναδέλφους τους. Ο κόσμος ξεπέρασε
τις ταμπέλες. Μπορεί να είναι τολμηρό αλλά σκέφτομαι ότι μπαίνουμε σε μια
ΜΕΤΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ. Όχι υπερκομματική. Μετακομματική. Μακάρι να είναι έτσι.
Σε ό,τι αφορά στην
ομαδούλα δεν θα αναφερθώ ονομαστικά σε κανέναν. Τους ξέρει ο κόσμος ξέρει τη
διαδρομή τους, ξέρει τα κατορθώματα τους. Και τους κρίνει. Τα αποτελέσματα των
εκλογών τους γελοιοποιούν. Δε μιλάω για υποψήφιους, αυτοί είναι ασήμαντοι.
Μιλάω για αυτούς που έστησαν το σκηνικό της συντριβής. Αυτοί όμως έχουν χίλιες
δύο δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους και να κρατήσουν τη
θέση τους στην κομματική και διοικητική μηχανή. Για να παραμείνουν
βεζυρόμαγκες.
Αναρωτιέται κανείς:
Και οι υπουργοί τι κάνουν? Δεν τα βλέπουν αυτά? Δυστυχώς έχω φτάσει στο
συμπέρασμα ότι ο ένας τουλάχιστον ακολουθεί τα βήματα κάποιων υπουργών του
Πασόκ και της ΝΔ όπου ο καθένας την είχε δει αρχηγός ή τουλάχιστον βαρόνος.
(Αισθάνομαι πολύ πικρία από τη συμπεριφορά του Α. Ξανθού, αλλά θέλοντας να
είμαι δίκαιος δεν του καταλογίζω κάτι τέτοιο). Αισθάνομαι λοιπόν ένα έντονο
déjà- vu. Θυμάμαι ότι κάποιοι υπουργοί φρόντιζαν να φτιάξουν το δικό τους
κομματικό στρατό, ώστε να είναι σε ισχυρή θέση (positioning τη λένε τη
διαδικασία στο χωριό μου) στα συνέδρια που ακολουθούν την ήττα. Σαν να μην
πέρασε μια μέρα. Μία από τα ίδια. Κατά τα άλλα πρώτη φορά αριστερά.
Δεν είναι αυτή η
αριστερά που η συντριπτική πλειονότητα των αριστερών ονειρευτήκαμε. Οι
«επαγγελματίες» αριστεροί υπερίσχυσαν. Οι υπόλοιποι θέλαμε να πιστέψουμε τα
ψέματα που μας έταξαν. Φταίμε γιατί δεν πήραμε χαμπάρι νωρίς ότι το παιχνίδι
ήταν σικέ. Το ζήσαμε όμως και αυτό και το λουστήκαμε. Πόσο δίκιο είχε ο Νιόνιος
όταν τραγούδαγε «ψεύτικο ήταν το όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος».
Έρρωσθε
Θόδωρος Πισιμίσης»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου