Κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο οι δαπάνες Υγείας στην Ελλάδα

     H φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα βρέθηκε στο άλλο άκρο του σημείου που είχε βρεθεί προ κρίσης. Συγκεκριμένα οι φαρμακευτικές δαπάνες υποχώρησαν κάτω από το όριο των 2 δισ. ευρώ, ποσό που δεν είναι πλέον αρκετό για την κάλυψη του πληθυσμού της χώρας. Ως συνέπεια, πρέπει να αναζητηθούν οι τρόποι –σε συνεννόηση πάντοτε με τους θεσμούς– ώστε αυτή να ανέλθει τουλάχιστον στα 2,3 δισ. ευρώ, που είναι το θεμιτό για την Ελλάδα.

      Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που προέκυψε από τη χθεσινή παρουσίαση μελέτης του καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής Υγείας του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Λονδίνου (LSE), Πάνου Καναβού. Ο καθηγητής του LSE σημείωσε ότι οι δαπάνες υγείας στην Ελλάδα υστερούν σε σχέση με την Ευρώπη. «Στην περίπτωση της Υγείας», είπε χαρακτηριστικά, «η Ελλάδα ξοδεύει κοντά στο 5% του ΑΕΠ, ενώ οι άλλες χώρες από 7% έως 9%. Πλέον οι δαπάνες στην Ελλάδα είναι κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου». Σημείωσε επίσης ότι οι ανάγκες για επενδύσεις στον χώρο της Υγείας θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν, καθώς ο πληθυσμός της χώρας γηράσκει.

      Μεγάλο μέρος της έκθεσης του κ. Καναβού καταλαμβάνει το πεδίο της κοινωνικής ασφάλισης, όπως συντάξεις, πρόνοια και κοινωνικά επιδόματα. Στο πεδίο αυτό η Ελλάδα καταβάλλει αναλογικά το μεγαλύτερο ποσοστό συντάξεων (περίπου στο 15% του ΑΕΠ) χωρίς να επενδύει σε επιπλέον κοινωνικό κράτος, όπως είναι τα κοινωνικά και οικογενειακά επιδόματα.

     Αντίθετα, η Δανία διαθέτει ποσοστό περίπου 25% του ΑΕΠ για κοινωνική ασφάλιση, αλλά με το μείγμα συντάξεων, πρόνοιας και επιδομάτων να είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της Ελλάδας. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, είναι τελευταία χώρα σε επενδύσεις κοινωνικής στέγασης, ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες επενδύουν έως και 2% του ΑΕΠ τους.

     Η έκθεση με τίτλο «Κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα: Υπάρχει περιθώριο δίκαιης ανακατανομής» συγκρίνει τις κοινωνικές δαπάνες της Ελλάδας (Αμυνα, Παιδεία, Ερευνα, Υγεία, Μεταφορές, Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.ά.) με εκείνες χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου και παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να κατανείμει κάθε χώρα τους κοινωνικούς της πόρους. Σύμφωνα με τον κ. Καναβό, σε τομείς-κλειδιά άσκησης κοινωνικής πολιτικής, όπως είναι η Υγεία, απαιτείται να επιτευχθεί από σήμερα μία, έστω ελάχιστη, συναίνεση.