Μπροστά είναι τα πιο... δύσκολα

     Οταν μιλάμε για το ασφαλιστικό, περιοριζόμαστε τις περισσότερες φορές στους συνταξιούχους και στις συνέπειες που έχουν για τους ίδιους οι όποιες αλλαγές.

     Είναι λογικό από μια πλευρά, αφού 2.670.000 άνθρωποι περιμένουν κάθε μήνα τη σύνταξή τους και με αυτή καλούνται να καλύψουν όλες τις ανάγκες τους.

     Και όχι μόνο τις δικές τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τις υποχρεώσεις των παιδιών τους που είναι άνεργα, που έχουν οικογένειες χωρίς εισόδημα ή με μικρό εισόδημα.

     Εάν δεν υπήρχαν οι συντάξεις ειδικά την εποχή της κρίσης, η  φτώχεια θα ήταν ιδιαίτερα διευρυμένη και σε δραματικά επίπεδα.

     Όμως την ίδια στιγμή πρέπει να δούμε πώς βιώνει το ασφαλιστικό πρόβλημα ο νέος άνθρωπος στη χώρα αυτή.

     Ο άνεργος που αναζητεί εργασία και «κοστίζει» πολλά για την επιχείρηση, μέσα από τις υψηλές εισφορές που καλείται να πληρώσει.

     Ο εργαζόμενος που πληρώνει, χωρίς να έχει τη βεβαιότητα ότι, όταν και εφόσον έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα μπορεί να πάρει και αυτός μια σύνταξη.

     Την ίδια στιγμή και ενώ καταβάλλει τις εισφορές του για υγειονομική περίθαλψη, χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη για να έχει πρόσβαση στον γιατρό, το φάρμακο, τις εξετάσεις.

      Ο νέος επαγγελματίας που προσπαθεί μέσα από μια δραστηριότητα να εξασφαλίσει ένα εισόδημα και βλέπει ότι στην περίπτωση που καταφέρει να βγάλει 1.000 ευρώ τον μήνα θα πληρώσει 270 ευρώ για την ασφάλισή του, 190 ευρώ φόρο και 54 ευρώ φόρο επιτηδεύματος που αντιστοιχεί στο 1/12 του ετήσιου, άρα σύνολο 514 ευρώ. Τι μένουν λοιπόν; Μόλις 486 ευρώ για να καλύψει όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του.

      Όταν το μισό και πλέον του εισοδήματος παρακρατείται ως φόρος και εισφορά, πρόκειται επί της ουσίας για εξαιρετικά υψηλή επιβάρυνση, στην οποία είναι αδύνατο να ανταποκριθεί

Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχουν πιθανότητες να αυξηθούν τα έσοδα τόσο τα δημόσια, όσο και των ασφαλιστικών ταμείων.

     Όσο και να ενισχυθούν οι μηχανισμοί ελέγχου, όσο και να αυξηθούν τα πρόστιμα, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής.

      Αντίθετα, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα στην περίπτωση που ήταν χαμηλότερες οι επιβαρύνσεις. Στην περίπτωση δηλαδή που είχαμε μικρότερους φορολογικούς συντελεστές και χαμηλότερες εισφορές.

      Η πρακτική που ακολουθείται και έχει ως βασικό της χαρακτηριστικό την αύξηση των συντελεστών, έχει αποδειχθεί ότι οδηγεί σε χαμηλότερα έσοδα και όμως... επιμένουμε.

      Μέσα σε αυτό το νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί, κινδυνεύει να απενοχοποιηθεί τόσο η φοροδιαφυγή όσο και η ανασφάλιστη εργασία, όπου  οι αντιστάσεις των εργαζομένων μειώνονται συνεχώς.

      Είναι απολύτως φυσιολογικό για ένα εργαζόμενο να ενδιαφέρεται πρωτίστως για το μεροκάματο και τι θα πάει το βράδυ στο σπίτι του για να εξασφαλίσει  βασικά αγαθά για την οικογένειά του.

Είναι πολλοί εκείνοι που εξαντλούν τον προγραμματισμό τους με ορίζοντα εβδομάδας ή μήνα, γιατί μέχρι εκεί τους το επιτρέπουν οι συνθήκες.

      Περιμένει λοιπόν κανένας να ενδιαφερθεί ένας εργαζόμενος με αυτά τα χαρακτηριστικά και είναι πολλοί, για το πώς θα πληρωθεί το ταμείο του έτσι ώστε να έχει σύνταξη μετά από 10, 20 ή και 40 χρόνια;

      Η αξιολόγηση «έκλεισε» με  συμφωνία με τους  εταίρους και, όπως έχουμε πει, είναι  (με όλα της τα προβλήματα) προτιμότερη από τη μη συμφωνία.

Όμως τώρα έχουν αρχίσει τα δύσκολα για μια ακόμη φορά.

Και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της επόμενης ημέρας δεν είναι τα ίδια τα προβλήματα αυτά, όσο η προσπάθεια που γίνεται από την κυβέρνηση να εξωραϊστεί η κατάσταση και  η σκληρή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί.

     Στο πλαίσιο αυτό γίνεται και η προσπάθεια να αλλάξει η ατζέντα των θεμάτων.

Γιατί προφανώς το εκλογικό σύστημα μπορεί να είναι ένα σημαντικό θέμα για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και του πολιτικού συστήματος γενικότερα.

Είναι όμως  το θέμα το οποίο ενδιαφέρει αυτή την περίοδο το μέσο πολίτη;

Ασφαλώς, όχι...

      Και αν σήμερα  στην καλοκαιρινή περίοδο που παραδοσιακά, ακόμη και στις χειρότερες ημέρες αυτής της χώρας,  «χαλαρώνουν» τα πράγματα, όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η περίοδος που έχουμε μπροστά μας.

      Αντί λοιπόν να σχεδιάσουμε σε αυτή την ανάπαυλα για την επόμενη ημέρα, προσπαθούμε να πετάξουμε την μπάλα στην εξέδρα.

     Μόνο που έτσι το πρόβλημα γίνεται σαράκι και καταστρέφει συνεχώς, χωρίς πλέον να υπάρχουν περιθώρια και αντοχές.

Αναδημοσίευση από ΗΜΕΡΗΣΙΑ (Αρθρο Κουτρουμάνη).