Μόλις 14 μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων (ΜΦΑ) λειτουργούν σε όλη την Δυτική Ελλάδα και στις τρεις περιφερειακές ενότητες. Στην Αχαΐα οι μονάδες αυτές αντιστοιχούν σε εφτά στον αριθμό, με τρεις από αυτές να λειτουργούν στο Αίγιο, στην Δυτική Αχαΐα και στα Καλάβρυτα και τις υπόλοιπες τέσσερις στην Πάτρα ( το Άσυλο Ανιάτων, το Κωνσταντοπούλειο, η Αγία Σκεπή και η Αφροδίτη).
Από αυτές τις μονάδες δεν υπάρχει καμία που να ανήκει στο δημόσιο και για να μπορέσει ένας ηλικιωμένος να μπει σε αυτές χρειάζεται να δώσει τη σύνταξη του ή ακόμα και μέρος της περιουσίας του, ανάλογα με την κάθε περίπτωση.
Επιπλέον, κάποιες από αυτές δεν λειτουργούν μόνο ως μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, αλλά και για άτομα με κινητικά προβλήματα ή διαφόρων ειδών προβλήματα υγείας, ενώ υπάρχουν και ορισμένες που πλέον έχουν πάψει να δέχονται γέροντες ή γριούλες που δεν είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθούν (όπως για παράδειγμα το Κωνσταντοπούλειο).
Το κενό και η διπλή πτυχή
Υπάρχει έτσι ένα σημαντικό κενό που γεννά ένα κοινωνικό πρόβλημα το οποίο έχει διπλή πτυχή: Από τη μία ένας γέροντας που πλέον δεν έχει κάποιον δικό του και ταυτόχρονα δεν μπόρεσε να βγάλει μια σύνταξη, δεν υπάρχει διαθέσιμη δομή για να τον φιλοξενήσει. Οπότε επί της ουσίας μη έχοντας πόρους , από τη στιγμή που δεν έχει καν σύνταξη, μένει στο έλεος του Θεού.
Από την άλλη ένας ηλικιωμένος που αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα και γνωστικές διαταραχές (άνοια ) που τον αναγκάζουν να μην είναι σε θέση να ζήσει μόνος του αφού δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί , οι δομές που θα τον δεχθούν είναι ελάχιστες.
Στις περισσότερες μάλιστα των περιπτώσεων θα πρέπει να περιμένει μέχρι να βρεθεί μια θέση, να περάσει από τις ανάλογες ιατρικές εξετάσεις που να αποδεικνύουν την αδυναμία του και φυσικά να πάρει το «πράσινο» φως από την εισαγγελία που αφού κάνει τους σχετικούς ελέγχους για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει, δώσει την εντολή να μπει σε ένα ίδρυμα. Η έλλειψη δομών είναι έτσι ταυτόσημη με μια επίπονη και γραφειοκρατική διαδικασία που συνήθως κρατάει πάνω από ένα μήνα.
Στην ψυχιατρική λόγω άνοιας
Το πού όμως προβλέπει η πολιτεία να φιλοξενηθεί ένας μοναχικός ηλικιωμένος που δεν έχει τη συνείδηση της σκέψης του για αυτό το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών, είναι και αποκαλυπτικό για το ενδιαφέρον που δείχνει το κράτος για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Στην ψυχιατρική! Η περίπτωση μιας ηλικιωμένης που πάσχει από άνοια και μέχρι πρότινος ζούσε κοντά στην περιοχή των Ζαρουχλείκων είναι χαρακτηριστική. Η γριούλα (τα στοιχεία της είναι διαθέσιμα από τον «Ν») πριν από μερικές μέρες έχασε ξαφνικά τον γιό της που έπαθε έμφραγμα και με τον οποίο ζούσε μαζί τα τελευταία χρόνια λόγω της κατάστασης της.
Μη έχοντας άλλο δικό της και ύστερα από την παρέμβαση εισαγγελέα βρέθηκε νοσηλευόμενη στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Πάτρας, χωρίς όμως να αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα τέτοιας φύσεως.
Μέχρι να ολοκληρωθούν έτσι οι διαδικασίες για να βρεθεί ένα ίδρυμα που να μπορέσει να την φιλοξενήσει θα μείνει με ασθενείς που έχουν σοβαρές ψυχικές και ψυχιατρικές διαταραχές ή που αντιμετωπίζουν προβλήματα αλκοολισμού ή ακόμα και τοξικομανείς που η χρήση σκληρών ναρκωτικών τους έφερε σε αυτή τη θέση.
Δεκάδες οι παρόμοιες περιπτώσεις
Το συγκεκριμένο παράδειγμα βέβαια είναι μόνο μια περίπτωση. Στην Πάτρα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας, υπάρχουν αρκετοί ηλικιωμένοι που ζουν μόνοι, έχοντας διάφορα προβλήματα υγείας, με κάποιους από αυτούς να είναι καθηλωμένοι στο κρεβάτι.
Η μοναδική βοήθεια που έχουν αυτοί οι άνθρωποι από την πολιτεία είναι μέσα από το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» που υλοποιούν οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων για το οποίο η γενικότερη στάση του κράτος και της πολιτείας είναι μάλλον αδιάφορη.
Έτσι και αλλιώς, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο πρόεδρος του Κοινωνικού Οργανισμού, Θόδωρος Τουλγαρίδης, το κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει, δεν λύνεται με προγράμματα και συμβάσεις, αλλά με την δημιουργία μόνιμων δομών.
«Χρειάζονται οι ανάλογες δομές και το αναγκαίο χρηματικό κονδύλι από το κράτος για να δημιουργηθούν δημόσιες μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και γηροκομεία, όχι μόνο στην περιοχή μας, αλλά και γενικότερα στην επικράτεια.
Υπάρχει ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που έχει μια συνεχώς αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας και του ότι ο πληθυσμός αποτελείται περισσότερο πλέον από γέροντες, παρά από νέους ανθρώπους, το οποίο το κράτος οφείλει να αντιμετωπίσει. Πρέπει να δημιουργηθούν οι αντίστοιχες δομές με μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό, κάτι που ως δήμος έχουμε τονίσει πάμπολλες φορές και διεκδικούμε από την πολιτεία».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου